Compass

Geneza zarządzania projektami

To, co dzisiaj zostało nazwane „zarządzaniem projektem”, jest praktykowane od tysięcy lat. Już w działaniach starożytnych cywilizacji da się wyróżnić elementy, które są obecnie podstawą powszechnie stosowanych metod zarządzania projektem takie, jak: tworzenie planów, organizowanie prac, kontrola realizacji.

Prekursorami zarządzania byli już:
- Sumerowie – zarządzający w oparciu o spisane przepisy;
- Egipcjanie – mający zdefiniowane reguły i praktyki w budowie piramid;
- Babilończycy – stosujący szeroki zestaw aktów prawnych i środków politycznych w zarządzaniu;
- Grecy – stosujący systemowe podejście w zarządzaniu miastami;
- Rzymianie – wprowadzający strukturę organizacyjną w celu polepszenia komunikacji i kontroli;
- Chińczycy – posiadający rozległą strukturę organizacyjną dla agencji rządowych i w dziedzinie sztuki;
- Wenecjanie – stosujący koncepcje projektowania organizacji i planowania w celu panowania na morzu.

Usystematyzowanie wiedzy i wprowadzanie konkretnych narzędzi i technik przy zarządzaniu projektami w ich współczesnej postaci upowszechniło się jednak dopiero w połowie dwudziestego stulecia, kiedy zaczęto dostrzegać korzyści organizowania pracy wokół projektów. Główne etapy rozwoju zarządzania projektami tworzą historię przedstawioną poniżej.

Na przełomie XIX i XX wieku Frederick W. Taylor, prowadząc badania nad wydajnością pracowników stwierdził, iż każdą pracę można podzielić na mniejsze elementy aż po wyodrębnienie pojedynczego ruchu, który można analizować i ulepszać.

W tym samym okresie Henry Gantt skupił się na śledzeniu kolejności zadań, składających się na realizację złożonych przedsięwzięć. Wynikiem jego badań są wykresy Gantta składające się z belek, reprezentujących zadania i kamieni milowych, które w sposób graficzny prezentują kolejność i czas trwania zadań.

Rok 1940 to wynalezienie metody symulacyjnej Monte Carlo.

Lata 1956/1957 to opracowanie dwóch ważnych metod sieciowego planowania projektów:
- CPM - metoda ścieżki krytycznej (ang. Critical Path Method), stosowana do tworzenia harmonogramów projektów o zdeterminowanym czasie realizacji zadań składowych oraz
- PERT – (ang. Program Evaluation and Review Technique), uwzględniająca losowość czasu trwania poszczególnych zadań, składających się na projekt.
W latach późniejszych opracowano ogólniejsze modele planowania projektów metodami sieciowymi, jak np. metoda GERT (Graphical Evaluation and Review Technique).
W 1969 roku powstał Project Management Institute (PMI), będący pozarządową amerykańską instytucją, która zajmuje się teorią i praktyką zarządzania projektami.
Lata 90-te ubiegłego stulecia to eksplozja nowych pomysłów, metod i technik, mających zastosowanie przy zarządzaniu projektami.
- We wczesnych latach 90-tych wprowadzono modyfikacje do wykresów Gantta, polegające na precyzyjnym określaniu zależności pomiędzy zadaniami składającymi się na projekt.
- Duży nacisk zaczął być kładziony na zarządzanie jakością oraz zarządzanie ryzykiem we wszelkiego rodzaju przedsięwzięciach, co pociągnęło za sobą konieczność dostarczenia precyzyjnych narzędzi wspomagających.
- Przede wszystkim jednak uzmysłowiono sobie, iż najważniejszym ogniwem projektu są ludzie – kierownik projektu wraz z zarządzanym przez siebie zespołem.

Istotnym krokiem, który zapewnił rozwój nauki o zarządzaniu projektami i stanowi znaczący postęp w perspektywie ostatnich 40 lat, była koncepcja Łańcucha Krytycznego (ang. Critical Chain Project Management – CCPM). Metoda wymyślona przez E. Goldratta, jednego z najbardziej znanych i opiniotwórczych ludzi biznesu na świecie, w znaczący sposób zmieniła dotychczasowe spojrzenie na sposób prowadzenia projektów.